Κατηγορίες

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Άνοιξη και Εφηβεία


Η εφηβεία είναι σαν την άνοιξη! 
Η γη, ίδια με το σώμα, και η ψυχή ολόιδια με λουλούδι.

Η αλλαγή γίνεται αργά αργά. Η προετοιμασία κρυφή, εσωτερική, στη γη, στο σώμα, στην ψυχή του εφήβου. Το παιδί γίνεται έφηβος και η αλλαγή φανερώνεται. Δεν διαρκεί μια ημέρα ούτε μία μόνον άνοιξη.
Είναι μια άνοιξη παρατεταμένη, που εξελίσσεται αργά, δεν τελειώνει παρά μόνο όταν ολοκληρωθεί η αλλαγή στο σώμα και στην ψυχή. Το κοριτσάκι μεταμορφώνεται σε γυναίκα και το αγόρι σε άντρα. Ανοίγουν σαν μπουμπούκια!

Είναι άνθηση η εφηβεία! Είναι η άνοιξη της ζωής! Άνθη οι έφηβοι!

Όμορφοι και ευαίσθητοι.
Χρειάζονται την συνοδεία μας: δηλ. την αγάπη μας, την προσοχή μας, την στήριξη, την κατανόηση μας.
Για να τους χαιρόμαστε και να τους αντέχουμε!
Να μην τους φοβόμαστε και να  περιμένουμε να μας μιλήσουν!
Να δεχτούμε ότι δεν είναι πλέον μικρά παιδιά.
Να γνωρίζουμε ότι  βιώνουν τις σωματικές και τις ψυχικές τους δυσκολίες.
Υπάρχουν εντάσεις! Ας υπάρχουν, να τις δεχτούμε!
Ας υπάρχουν φωνές, ας τις αφήσουμε να ακουστούν!
Και μετά ας τις σκεφτούμε, ας τις κατανοήσουμε!
Ας μιλήσουν όμως, αυτό θα τους ανακουφίσει, αυτό θα τους σώσει!

Οι γονείς ας θυμηθούμε την δική μας εφηβεία!!!!! 
Ποιος δεν προβληματίστηκε, ποιός δεν στενοχωρήθηκε, κλεισμένος στο δωμάτιο του;
Ποιος δεν φαντάστηκε τον έρωτα, ποιος δεν είπε είμαι άσχημος, κοντός , ασήμαντος;
Ποιός δεν είπε: "αχ τι γονείς έχω", "δεν με καταλαβαίνουν", "κάνουν λάθη".
Πώς θα τα διορθώσω; Πώς θα δημιουργήσω τον εαυτό μου; Θα τα καταφέρω;

Για όλους αυτούς τους λόγους  εμείς οι ενήλικες γονείς και θεραπευτές έχουμε χρέος και ευθύνη να είμαστε κοντά τους, όχι ασφυκτικά  κοντά τους, όχι επάνω τους, επιτρέποντας τους να αναπνέουν, να ονειρεύονται, να νιώθουν αυτά που τους συμβαίνουν, υπολογίζοντας σοβαρά την μεγάλη διάρκεια αυτής της εποχής.

Ας οπλισθούμε με υπομονή, γνώση, και αληθινή κατανόηση, όλοι οι γονείς, ενωμένοι, ακόμα και οι χωρισμένοι.   
Γονείς και θεραπευτές ας πιστέψουμε οτι προσπαθούμε το σωστό και οι έφηβοι θα μπορέσουν να μας εμπιστευθούν.
Ας κάνουμε εμείς την αρχή. 
Ας αναγνωρίσουμε τις προσωπικές μας αδυναμίες και ας τους δείξουμε την εμπιστοσύνη μας!

Θα καμαρώνουμε για πάντα!!!!!!!

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Δεν πρέπει τα παιδιά να παρεμβαίνουν σε θέματα των μεγάλων.

     

Από μικρή ήθελα να κατανοώ τους ανθρώπους και να τους βοηθάω άμεσα. 
Παρακολουθούσα, άκουγα και αργότερα μιλούσα, παίρνοντας θέση σε θέματα της οικογένειας.

ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ.

Δεν πρέπει τα παιδιά να παρεμβαίνουν σε θέματα των μεγάλων.

Το έκανα τότε αυθόρμητα, χωρίς την παραμικρή ιδέα ότι η κάθε μου αντίδραση, ερώτηση, παρέμβαση, θα ήταν μια  υποστήριξη  προς τους γονείς μου, από εμένα την μικρότερη κόρη, ενάντια στη εξουσιαστική γιαγιά μου.

Το κόστος ήταν βαρύ, ψυχικό, για την ηλικία μου (δημοτικό), αλλά και σωματικό, γιατί νευρίαζα την γιαγιά και εκείνη με χτυπούσε.

Μάταια όλα. Έμαθα, μεγάλη πλέον, κατά την διάρκεια της ψυχανάλυσης μου στο Παρίσι ότι ένα παιδί ποτέ δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε θέματα των ενηλίκων.

Είναι ανεπίτρεπτο όσο και αν το παιδί φαίνεται δυνατό, έξυπνο ή πρόθυμο, και θέλει από αγάπη να βοηθήσει τους γονείς του. Δεν είναι συνομήλικος τους. Είναι παιδί και είναι αδύνατον να επωμισθεί ή να μοιρασθεί ένα πρόβλημα ή μια δύσκολη κατάσταση των γονέων.

Γίνεται αυτό γονέας έχοντας την ευθύνη για τους γονείς του. Συμβαίνει σε πολλές οικογένειες με μεγάλα προβλήματα  και μη, καθώς και οικογένειες χωρισμένων.