Δεν πρέπει τα παιδιά να παρεμβαίνουν σε θέματα των μεγάλων.

     

Από μικρή ήθελα να κατανοώ τους ανθρώπους και να τους βοηθάω άμεσα. 
Παρακολουθούσα, άκουγα και αργότερα μιλούσα, παίρνοντας θέση σε θέματα της οικογένειας.

ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ.

Δεν πρέπει τα παιδιά να παρεμβαίνουν σε θέματα των μεγάλων.

Το έκανα τότε αυθόρμητα, χωρίς την παραμικρή ιδέα ότι η κάθε μου αντίδραση, ερώτηση, παρέμβαση, θα ήταν μια  υποστήριξη  προς τους γονείς μου, από εμένα την μικρότερη κόρη, ενάντια στη εξουσιαστική γιαγιά μου.

Το κόστος ήταν βαρύ, ψυχικό, για την ηλικία μου (δημοτικό), αλλά και σωματικό, γιατί νευρίαζα την γιαγιά και εκείνη με χτυπούσε.

Μάταια όλα. Έμαθα, μεγάλη πλέον, κατά την διάρκεια της ψυχανάλυσης μου στο Παρίσι ότι ένα παιδί ποτέ δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε θέματα των ενηλίκων.

Είναι ανεπίτρεπτο όσο και αν το παιδί φαίνεται δυνατό, έξυπνο ή πρόθυμο, και θέλει από αγάπη να βοηθήσει τους γονείς του. Δεν είναι συνομήλικος τους. Είναι παιδί και είναι αδύνατον να επωμισθεί ή να μοιρασθεί ένα πρόβλημα ή μια δύσκολη κατάσταση των γονέων.

Γίνεται αυτό γονέας έχοντας την ευθύνη για τους γονείς του. Συμβαίνει σε πολλές οικογένειες με μεγάλα προβλήματα  και μη, καθώς και οικογένειες χωρισμένων.