Κατηγορίες

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Αγάπη: Το Καλύτερο Δώρο Των Χριστουγέννων




Ποιό είναι το καλύτερο δώρο των Χριστουγέννων;

Η Αγάπη.

Κυρίως για τα παιδιά και με το σωστό τρόπο, κάθε μέρα.

Η θεραπευτική μου εμπειρία με δίδαξε ότι  αγαπάω ένα παιδί σημαίνει:

Το φροντίζω στοργικά .
Το νανουρίζω.
Το παρηγορώ όταν κλαίει.
Το ακούω, του μιλώ.
Ρωτάει και απαντώ.
Προσπαθεί, το βοηθώ. 
Παίζω μαζί του, πηγαίνουμε βόλτα.
Του δείχνω την  φύση, τα δένδρα, τα πουλιά, τον ουρανό, την πόλη, τον κόσμο.
Ευθύνομαι γι'αυτό, είναι χρέος μου, όχι μπελάς. Δεν δυσανασχετώ.
Δέχομαι την επιθυμία του, λέγοντας "Ναι".
Την αρνούμαι, λέγοντας σοβαρά "Όχι".
Κατανοώ τον πόνο του, τον θυμό του, τη ζήλεια του.
Ρωτάω, περιμένω, δεν πιέζω. Θα μιλήσει, θα χαρεί. 
Το σέβομαι, το προστατεύω.
Του διαβάζω, για μάθει να διαβάζει, ώστε να παίρνει δύναμη απ' την γνώση.
Επιθυμώ να γίνει ανεξάρτητο κι ευτυχισμένο.
Δεν το κρατώ προσκολλημένο επάνω μου, για να μην το φυλακίσω.
Δεν το χτυπάω, δεν ξεσπάω στο παιδί.
Δεν το κακοποιώ σωματικά ή ψυχικά, γιατί εγκληματώ.
Δεν κατηγορώ τον πατέρα του ή την μητέρα του, γιατί του μαχαιρώνω την καρδιά.
Δεν το εγκαταλείπω ποτέ.

Αγαπάω όλα τα παιδιά, το δικό μας, το ξένο, το ορφανό, αυτό που μεγαλώνει μόνο με την μητέρα του ή τον πατέρα του.

Το αγαπάω και το έχω στο μυαλό και στην ψυχή μου κάθε στιγμή, πάντοτε.
Το τρέφω πρώτα με αγάπη, την ισχυρότερη τροφή, που είναι η ψυχική.
Η αγάπη είναι χρέος, χαρά, ας την δώσουμε σε κάθε παιδί που την έχει ανάγκη ως δώρο ψυχής, διότι είναι ο αστείρευτος πλούτος του καθενός μας, το πιο χρήσιμο συναίσθημα για να μεγαλώσει σωστά ενα παιδί, ώστε να γίνει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.
Γι'αυτό τον λόγο, η Αγάπη πρέπει να φωλιάσει στην παιδική ψυχή. 
Mόνο έτσι, δεν θα φύγει ποτέ απ'εκεί.

Αν θέλουμε να την συνοδεύσουμε με ένα μικρό δωράκι, ας είναι ένα βιβλίο, ένα παιχνιδάκι, μία παράσταση, μία επίσκεψη σε συγγενείς, ή απλά έναν καλό λόγο, μιά τρυφερή αγκαλίτσα.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Ποιος μπορεί να βοηθήσει την μητέρα να γίνει ''καλή μητέρα''; Ο πατέρας! (μέρος 2ο)

Ο πραγματικός πλούτος είναι η δημιουργία ενός σωστού παιδιού.

Είναι η καλύτερη επένδυση, η αποδοτικότερη σε προσωπικό επίπεδο, πλαισιωμένη από μια αρμονική σχέση γονέων.
Ο πατέρας μπορεί να φέρει αυτήν την αρμονία και ισορροπία παρεμβαίνοντας στην σχέση μητέρας παιδιού από την αρχή της ζωής του παιδιού.

Παράκληση προς τους πατέρες: ''ποτέ μη αφήσετε μόνη την μητέρα στο μεγάλωμα του παιδιού''. Να είσθε πάντα παρόντες και συμμετέχοντες. Προλαμβάνετε προβλήματα και παθολογικές καταστάσεις μεταξύ μητέρας - παιδιού και είσθε συνυπεύθυνοι .

Ο πατέρας δεν είναι μόνον για να δίνει το σπέρμα του, τ' όνομα του, τα λεφτά του και να ασχολείται με την δουλειά του χωρίς να παρεμβαίνει στο μεγάλωμα του παιδιού. Ίσα ίσα πρέπει να μην επιτρέπει την αποκλειστικότητα της δυαδικής σχέση μητέρας - παιδιού. Οφείλει να παρεμβαίνει και να συμμετέχει  στην καθημερινή ζωή του παιδιού.

Ο πατέρας είναι πάρα πολύ σημαντικός! Αρκεί να το γνωρίζει ο ίδιος, και η γυναίκα του, μητέρα του παιδιού τους, να του το αναγνωρίσει, να του το δείχνει, έχοντάς τον στην καρδιά της, δίνοντάς του την θέση του στο κρεββάτι της, στο σώμα της, στο μυαλό της.

Ο άντρας - πατέρας έχει υποχρέωση στον εαυτό του συνειδητοποιήσει την σημαντικότητά του στη ζωή της γυναίκας του και του παιδιού του, να διεκδικήσει την θέση του και τον ρόλο του στην οικογένεια του.

Ο πατέρας είναι εξίσου σημαντικός  με την μητέρα!
Ένας πατέρας είναι σωτήρας μητέρας και παιδιού!!

Άνδρες πατέρες, θα επανέλθω στο θέμα ''πατέρας''!
Μέχρι τότε, σας παρακαλώ μην πάτε να κοιμηθείτε στον καναπέ!






Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Ποιος μπορεί να βοηθήσει την μητέρα να γίνει ''καλή μητέρα''; Ο πατέρας! (μέρος 1ο)

   
Ποιος μπορεί να βοηθήσει την μητέρα να γίνει ''καλή μητέρα'';

Ο πατέρας του παιδιού, απαντώ!

Ο άνδρας πού ενωμένος ερωτικά μαζί της, της πρόσφερε το σπέρμα του γενναιόδωρα και εκείνη το δέχτηκε με χαρά  στο σώμα της. Και όπως οι δυο τους αγκαλιάστηκαν με λαχτάρα ο ένας για τον άλλον, η ένωση τους έφερε καρπό ζωής.
Έτσι ο άνδρας γίνεται πατέρας με την γόνιμη εκσπερμάτιση του και η γυναίκα μητέρα νιώθοντας τα πρώτα σκιρτήματα ζωής μέσα της.

Ο πατέρας έχει χρέος να συνοδεύει με την αγάπη  και την φροντίδα του, την εγκυμονούσα γυναίκα του σ' όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Έχει χρέος ευθύνης ως προς τον εαυτό του, την γυναίκα του και το παιδί τους.Αυτή είναι η επιθυμητή θέση του πατέρα, κυρίως αυτές τις στιγμές. Να είναι δίπλα τους!

Τον χρειάζονται τόσο πολύ!
Και το μωρό τα νιώθει όλα!
Ακούγεται απίστευτο, είναι όμως αλήθεια!
Ναι, το μωρό νιώθει, προσλαμβάνει, κάθε λέξη, χαράς και τρυφερότητας του ζευγαριού!

Θα το διαπιστώσετε, αν θυμηθείτε την εγκυμοσύνη σας, την γέννα και οποιοδήποτε γεγονός που συνέβη τότε στο οικογενειακό ή επαγγελματικό σας περιβάλλον επηρεάζοντας ή διαταράσσοντας την γαλήνη μητέρας και μωρού.

Η προστασία του πατέρα θεωρείται απαραίτητη, ακριβώς, για να προφυλάξει μητέρα και μωρό από δυσάρεστες καταστάσεις τις οποίες το μωρό θα εκδηλώσει μετά την γέννησή του όχι για να ''παιδέψει'' την μητέρα όπως πολύ συχνά λένε οι μητέρες, αλλά για να "ζητήσει κατανόηση και ανακούφιση στον πόνο'' που προκλήθηκε  από κάποιο γεγονός που τάραξε την ψυχική του ηρεμία χωρίς να μπορούν οι γονείς να διανοηθούν την επίδραση του στο παιδί τους.

Ο πόνος αυτός μπορεί να είναι μία γκρίνια, μία ανησυχία, δυσκολία ύπνου, πονάκια κλπ .
Το σύμπτωμα είναι σωματικό, ο λόγος σωματοποίησης ψυχικός.

Γι' αυτόν το λόγο, παρακαλώ όλους τους πατέρες, να φροντίζετε ψυχικά την γυναίκα σας, ιδιαιτέρως
την περίοδο της εγκυμοσύνης και τον πρώτο χρόνο του παιδιού.
Να είσθε προστατευτικοί , γλυκείς και να μοιράζεστε τις αγωνίες της μαζί της.
Να την καθησυχάζετε λέγοντας την ότι δεν είναι μόνη, ότι είσθε μαζί της. Το έχει ανάγκη η ίδια σαν γυναίκα και μέλλουσα μητέρα.

Μην απομακρύνεστε σκεπτόμενοι ότι είναι έγκυος και ασχολείται με τον εαυτό της και το μωρό.
Ίσως να μην είναι τόσο δοτική προς εσάς, κυρίως ερωτικά. Ζητήστε της να είναι.
Μην την αντικαταστήσετε με άλλη αυτήν την περίοδο μόνο γι' αυτόν τον ερωτικό λόγο.
Θα το νιώσει και θα ταραχτούν πολύ, μητέρα και παιδί.

Επίσης, οι άντρες αγχώνεσθε για τα έξοδα του μωρού.
Η πολυτέλεια είναι παντελώς άχρηστη όταν η  ψυχική κατάσταση μητέρας και μωρού δεν είναι προστατευμένη.

Η εγκυμοσύνη και ο πρώτος χρόνος του μωρού θεμελιώνουν την ψυχική υγεία του παιδιού.
Η ψυχική προστασία του πατέρα είναι πρωταρχικής σημασίας, γι' αυτόν το λόγο είναι πρωτίστως αναγκαία.

Η υλική φροντίδα έρχεται δεύτερη. Αντιπροσωπεύει την πληρωμή βασικών αναγκών του μωρού.
Ας αποφεύγετε τάσεις της μόδας και οικονομική επίδειξη .
Το μωρό δεν είναι μοντέλο για αξεσουάρ...


Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Ποια μητέρα είναι καλή; (μέρος 2ο)



Γιατί τόσο δυνατός δεσμός;

Η  μητέρα έχει ένα μοναδικό  σωματικό και ψυχικό δεσμό  με το παιδί της ο οποίος αρχίζει από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης του.
Μεγαλώνοντας μέσα στο σώμα της ενώνεται, γίνεται ένα με αυτήν και όλον τον συναισθηματικό της κόσμο.
Το παιδί γίνεται ένα με την μητέρα!
Η γέννηση του μωρού είναι ο πρώτος τους αποχωρισμός !
Πόσο αναγκαίος !
Αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει  γέννηση!
Αυτός ο αποχωρισμός φέρνει το μωρό στην αγκαλιά της  μητέρας!
Υψίστη Χαρά! Χαρά ζωής και δημιουργίας!

Όσο φυσιολογικός είναι ο δεσμός  με την μητέρα εξ' ίσου φυσιολογικός είναι ο αποχωρισμός!
Όπως γεννήθηκε και άφησε το σώμα της, έτσι  πρέπει να αφήσει την αγκαλιά της, για να μπορέσει να ζήσει και να μεγαλώσει κανονικά.

Κάθε μητέρα επιθυμεί να είναι ''καλή μητέρα'' .
Κάθε μητέρα έχει μέσα στη ψυχή της μία άλλη μητέρα, τη δική της, και η μητέρα της την δική της, πριν απ' αυτήν.
Μία γενεαλογία μητέρων, κάθε μία επηρεαζόμενη από την προηγούμενη.




Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Ποια μητέρα είναι καλή; (μέρος 1ο)


Πώς είναι η ''καλή μητέρα'';

Ποιά είναι ,τι κάνει για να είναι ''καλή μητέρα'';
               
''Καλή Μητέρα είναι η μητέρα την οποία μπορούμε να την αφήσουμε, δηλαδή να μπορούμε να αποδεσμευτούμε από  αυτήν", λέει η Φρανσουάζ Ντολτό.

Η απάντηση είναι απλή, σοβαρή, ψυχαναλυτική, θεραπευτική και δύσκολη στην κατανόηση και στην συνειδητοποιησή της, ιδιαίτερα από την ελληνίδα μητέρα .

Η προσωπική μου εμπειρία επιβεβαιώνει  την τόσο απλή ανάγκη του παιδιού να αποδεσμεύεται από την μητέρα και την δυσκολία της μητέρας να το αφήσει να αποδευσμευτεί                          

Σοβαρό θέμα , ζωτικής σημασίας ,μία αποφασιστική στιγμή για την ζωή του παιδιού.

(η συνέχεια στο 2ο μέρος την Πέμπτη 30 Μαΐου)

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Το όνομα και η βάπτιση του παιδιού μας (μέρος 2ο)



Ο πρώτος μου ασθενής, επιστρέφοντας από το Παρίσι, ήταν ένα πολύ ζωηρό αγοράκι. Οι γονείς ταλαιπωρημένοι από τα έντονα γαστρεντερολογικά προβλήματα του Θ. τον κρατούσαν και οι δύο για να τον φέρουν για θεραπεία. Παρ' όλες τις δυσκολίες, γιατί φθάνοντας ο Θ. φώναζε ''θα τα γκρεμίσω όλα'', ήταν συνεπείς και συνεργάσιμοι και έφευγαν και οι τρεις τους ήρεμοι και χαμογελαστοί. Η θεραπεία, μία φορά την εβδομάδα, πήγε καλά και προς το τέλος, αφού τα σωματικά και ψυχικά του προβλήματα ξεπεράστηκαν, ο Θ. ήρθε μια μέρα χαρούμενος και μου είπε το εξής.
       
"Κυρία Αναστασία, θέλω να ξεβαπτισθώ!"
Του λέω ''αυτό που θέλεις δεν μπορεί να γίνει! Πες μου όμως, γιατί το θέλεις;''
''Θέλω να ξεβαπτισθώ σου λέω'', μου επανέλαβε με επιμονή και αποφασιστικότητα!
         
Μας εξήγησε τον λόγο. Δεν ήθελε να έχει το όνομα του παππού. Ο παππούς ήταν καλός, η γιαγιά όμως τους ''έσκαγε'' όλους. Κατάλαβα ότι ήθελε να πονέσει την γιαγιά του. Εξήγησα την ερμηνεία μου στον ίδιο και στους γονείς και οι γονείς έδειξαν κατανόηση στον γιο τους και σε μένα. Είχαν υποφέρει όλοι τους πολύ και δέχτηκαν να τον βοηθήσουν. Αποφάσισε ο Θ., ότι  θα προσπαθούσε για καιρό να ζητάει από τους συμμαθητές του και όλον τον γνωστό κόσμο να τον φωνάζουν με άλλο όνομα.
Το δέχτηκε και μας ανακοίνωσε ότι θα τον φωνάζουν από τώρα Δ. όπως τον Άγιο προστάτη της περιοχής τους, όνομα που είχαν ήδη δώσει, επίσης στην Βάπτιση του. Το κατόρθωσε.

Ήταν, ίσως, ένα χρήσιμο δεύτερο όνομα, η ύπαρξη του οποίου, ολοκλήρωσε την θεραπεία του και ανακούφισε τον ίδιο και τους γονείς του.

Για το όνομα έχω πολλά να πω. Η μοναδική ίσως φορά που ένα διπλό όνομα αποδείχθηκε σωτήριο.
Τις πιο πολλές φορές, το διπλό όνομα είναι "κάλυψη", "καμουφλάζ" μιας κατάστασης άλυτης, όπως στην ιστορία που ανέφερα. Ένα "όνομα δικαιολογίας"!

Ένα όνομα χρειάζεται το παιδί!
Είναι όχι μόνο δύσκολο, ένα παιδί να το φωνάζουμε ''Δημητρομανώλη", όπως πρόσφατα είχα ένα άλλο μικρό ασθενή, αλλά δεν φέρει τίποτα καλό στο παιδί, παρά διχασμό και ένταση στη ψυχή του!

Θα θέλατε, ίσως να μπορούσατε να με ρωτήσετε: "εσείς κυρία Πιμπιλίδου τι θα κάνατε;"
   
Εγώ έδωσα το όνομα του πεθερού!

Η ψυχαναλύτρια μου στο Παρίσι, η κυρία Feya  Reggio, ελληνικής καταγωγής, μου έδωσε όλη τη γνώση της και με τίμησε βαπτίζοντας η ίδια το γιο μας.
Δεν ήταν δυνατόν να μη κάνω το σωστό.

Έλεγα, "κυρία Reggio, δεν με θέλουν, ας βάλουμε ένα ακόμα όνομα". "Όχι", μου έλεγε, "ένα". "Να ενωθούν οι οικογένειες".

Το ίδιο έλεγα και στον πατέρα μου, ίδια απάντηση, αν και ήταν απλός γεωργός. Είχε την ίδια άποψη με τη νονά - ψυχαναλύτρια. "Όχι", έλεγε και εκείνος. Μου έλεγε ότι το σωστό είναι να παίρνει το παιδί το όνομα του παππού, γιατί κάποιοι παππούδες που δεν είχαν ακούσει το όνομα τους, πέθαναν με αυτόν τον καημό.

Ορίστηκε η πρώτη ημερομηνία της Βάπτισης. Ο παππούς και η γιαγιά δεν θέλησαν να έρθουν.
Ορίστηκε άλλη. Το ίδιο. Τελικά δεν ήρθαν! Η Βάπτιση, ευτυχώς έγινε! Το παιδί είχε μεγαλώσει! Ήταν ήδη δύο ετών.

Το όνομα του πατέρα του άντρα μου ακούστηκε μόνον από το παιδί μας! Μερικούς μήνες μετά την Βάπτιση, το είπε το ίδιο το παιδί στον παππού, τηλεφωνικά, και δύο ημέρες μετά, ο παππούς πέθανε!
Χρόνια αργότερα έμαθα πόσο πολύ είχε χαρεί ο παππούς μας!

Μέχρι σήμερα, οι συγγενείς του παππού, μας δίνουν τις ευχές τους στη γιορτή του!

Τα προβλήματα δεν λύνονται με κακίες!
Όταν αγαπάμε ένα άντρα, ας κυριαρχεί ο έρωτας, η γενναιοδωρία της γυναίκας!

Έκανα το σωστό! 

Προσωπικά νιώθω ικανοποιημένη και υπερήφανη!

Το όνομα και η βάπτιση του παιδιού μας (μέρος 1ο)


Η ομορφιά και η ηρεμία της ανοιξιάτικης φύσης δεν συμβαδίζει πάντα με την ψυχική κατάσταση του ζευγαριού.

Η προετοιμασία της Βάπτισης του παιδιού τους, συνήθως μετά το Πάσχα, μπορεί να αποτελέσει  λόγο σύγκρουσης, διαφωνίας, παρεξήγησης στο ζευγάρι και στο οικογενειακό του περιβάλλον. Συχνά υπάρχουν εντάσεις,καυγάδες, μούτρα !

Μεγάλη σημασία έχει το όνομα!
Προσδιορίζει το παιδί! Το καθορίζει και  γίνεται ένα μ' αυτό!

 Η μη αποδεκτή σύζυγος του γιου  ή ο μη αποδεκτός σύζυγος της κόρης, μπορεί να γίνει ''κακιά'' η ''κακός'' επιβάλλοντας άλλο όνομα από  το αναμενόμενο του παππού ή της γιαγιάς επειδή είναι  σε σύγκρουση μαζί τους.
Άτοπη  κακία! Άδικη επίθεση και άδικη επίδειξη εξουσίας!
Μάταιοι  και οι καυγάδες!

"Φυσιολογικό δεν είναι;", με  ρωτάνε, δυστυχώς κατόπιν βαπτίσεως.

Ναι, απαντώ, αναφερόμενη στο θυμό, την πίκρα ή την απόρριψη πού αισθάνονται  ακόμα.
Όχι,απαντώ, στην επιλογή ονόματος, ως επίδειξη ισχύος και επίθεσης στον πεθερό ή  την πεθερά .

Η επιλογή αυτή, τιμωρία σχεδόν, μόνον μίσος μπορεί να επιφέρει!
Όσο κι αν είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτή μία διαφωνία, απόρριψη ή οτιδήποτε άλλο, καλό και σωστό είναι να αντιμετωπισθεί ξεχωριστά από το θέμα του ονόματος.

Να μην χρησιμοποιηθεί το μωρό και το όνομά του ως αντίποινα, από τους ίδιους του γονείς! 

Η λύση  είναι  η άμεση αντιμετώπιση της δύσκολης κατάστασης με μια ανοιχτή και ειλικρινή συζήτηση.
Διαφορετικά, θα υπάρχει μισοειπωμένη, κρυμμένη και άλυτη να δηλητηριάζει για πάντα την σχέση του πατέρα ή της μητέρας με τον παππού ή τη γιαγιά αλλά και με το ίδιο τους το παιδί.
Η γυναίκα-μητέρα δίνει το ωάριο, την μήτρα, την εγκυμοσύνη, την γέννα!
Ο άνδρας-πατέρας δίνει το σπερματοζωάριο, το επώνυμο, το όνομα του πατέρα του ή της μητέρας του. Μ 'αυτόν τον τρόπο το μωρό, αγόρι ή κορίτσι, γίνεται σόι του πατέρα.

Το πρώτο παιδί πρέπει να πάρει το όνομα του πατέρα του συζύγου ή της μητέρας του, δηλαδή του πεθερού ή της πεθεράς.
Δεν είναι υποχώρηση ούτε αδυναμία!
Είναι η εγγραφή του παιδιού στην γενεαλογία του πατέρα!

Αυτό γίνεται με την μυστήριο του γάμου και της βάφτισης !
Το μωρό, μέλος της οικογένειας του πατέρα, πραγματοποιεί την συνέχιση του ονόματος, συνοδευόμενο από  συναισθήματα ή χαρακτηριστικά  του παππού ή της γιαγιάς, επισημοποιώντας έτσι την αποδοχή  του και μ' αυτόν τον τρόπο κληρονομεί  το όνομα, την περιουσία του πατέρα, αλλά κυρίως όλο τον σωματικό και ψυχικό του κόσμο!
Το παιδί ενώνεται με τον πατέρα! Ενώνονται έτσι και οι οικογένειες, τα πεθερικά, τα συμπεθέρια,όλοι!

Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι η ψυχανάλυση, η θρησκεία μας και οι παραδόσεις μας συμφωνούν στη επιλογή και στη σημασία του ονόματος και πραγματοποιούν και οι τρεις μαζί ένα ισχυρό τρίγωνο.

Λένε "Ναι" στη σχέση πατέρα - παιδιού και τη δημιουργία μιας ισορροπημένης σχέσης  μητέρας, πατέρα και παιδιού, τριαδική και όχι δυαδική δηλαδή μόνο μητέρας και παιδιού. 

Η τριαδική αυτή σχέση πρέπει να διατηρηθεί ώστε να νιώθει πάντα το παιδί την αγάπη του ζευγαριού μεταξύ τους και την φροντίδα τους γι' αυτό. Εξασφαλίζει την ψυχική του  υγεία!

Όπως η δημιουργία ενός παιδιού επέρχεται από την ερωτική και συναισθηματική συνύπαρξη ενός άνδρα και μιας γυναίκας, η ψυχική του ανάπτυξη επίσης, εξαρτάται απόλυτα  από αυτούς.
Η ουσιαστικά καλή σχέση του ζευγαριού, η αληθινή αγάπη, ο έρωτας, η συνεννόηση, η κατανόηση, η υπευθυνότητα οδηγεί στη σωστή λύση και την επιλογή ονόματος, χωρίς υποχωρήσεις ή καταπίεση ή μίσος.

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Προετοιμασία για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις



Πόσοι μαθητές έχουν συνειδητά αποφασίσει μόνοι τους τις σπουδές τους, ανεπηρέαστοι από τους γονείς τους; 

Ελάχιστοι. 

Όχι μόνον δεν αποφασίζουν μόνοι αλλά έχουν προβλήματα με τους γονείς τους.
Οι νέοι δεν διαβάζουν ελεύθερα ούτε πολύ αποφασισμένα.
Οι περισσότεροι κυριαρχούνται από την επιθυμία των γονέων ή από τα προβλήματα σχέσεων με τους γονείς τους.

Υπάρχουν προβλήματα τελείως ασυνείδητα, στην ψυχή των γονέων, αξεπέραστα, τα οποία, εμποδίζουν την εξέλιξη του παιδιού τους.

Μια κλινική περίπτωση

Η πρωτότοκη κόρη ήταν πολύ καλή μαθήτρια, αλλά ήταν αδύνατον να γράψει καλά στα τεστ. Έκανε λάθη και οι καθηγητές της απορούσαν. Συνέστησαν στη μητέρα να δουν ειδικό. Άκουσα τον πόνο της μητέρας. Δεν είχε σπουδάσει, όμως έκανε ότι μπορούσε για τις κόρες της και αγχωνόταν για την απόδοση  της  πρώτης. 

Η σχέση τους ήταν εξαιρετική. 
Η αγάπη της μίας για την άλλη επίσης.
Η κόρη διάβαζε και η μητέρα αγωνιούσε. 
Δεν καταλάβαιναν όμως το γιατί.

Η καλή τους σχέση και η αγάπη που είχε η μία για την άλλη, όσο και αν αντικειμενικά θεωρείται θετική, σε σχέση με την ανεκπλήρωτη επιθυμία της μητέρας και την αποτυχημένη προσπάθεια της κόρης, ερμηνεύτηκε ψυχαναλυτικά από την θεραπεύτρια ως εξής: η κόρη αδυνατούσε να πραγματοποιήσει την επιθυμία της διότι αυτό που επεδίωκε όχι μόνον δεν το είχε επιτύχει η μητέρα, αλλά ούτε  καν είχε την δυνατότητα να  προσπαθήσει να το πραγματοποιήσει.

Θα ήταν σαν να επιτίθεται η κόρη στην μητέρα κατακτώντας η ίδια αυτό που η μητέρα δεν είχε αποκτήσει. 

Γι' αυτό τον λόγο δεν κατόρθωνε να γράψει καλά, να έχει καλή επίδοση στα τεστ και κατά συνέπεια να επιτύχει στις πανελλήνιες εξετάσεις.

Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα, για το πως μπορεί ένας πόνος στην ψυχή της μητέρας να γίνει ασυνείδητο εμπόδιο στη ζωή του παιδιού και η ερμηνεία του να ανακουφίσει μητέρα και παιδί.

Η μητέρα ηρέμησε βλέποντας την κόρη της να αποδίδει στο διάβασμά της και η κόρη χωρίς κανένα ψυχικό εμπόδιο συνέχισε την προσπάθεια της και τελικά πέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Άνοιξη και Εφηβεία


Η εφηβεία είναι σαν την άνοιξη! 
Η γη, ίδια με το σώμα, και η ψυχή ολόιδια με λουλούδι.

Η αλλαγή γίνεται αργά αργά. Η προετοιμασία κρυφή, εσωτερική, στη γη, στο σώμα, στην ψυχή του εφήβου. Το παιδί γίνεται έφηβος και η αλλαγή φανερώνεται. Δεν διαρκεί μια ημέρα ούτε μία μόνον άνοιξη.
Είναι μια άνοιξη παρατεταμένη, που εξελίσσεται αργά, δεν τελειώνει παρά μόνο όταν ολοκληρωθεί η αλλαγή στο σώμα και στην ψυχή. Το κοριτσάκι μεταμορφώνεται σε γυναίκα και το αγόρι σε άντρα. Ανοίγουν σαν μπουμπούκια!

Είναι άνθηση η εφηβεία! Είναι η άνοιξη της ζωής! Άνθη οι έφηβοι!

Όμορφοι και ευαίσθητοι.
Χρειάζονται την συνοδεία μας: δηλ. την αγάπη μας, την προσοχή μας, την στήριξη, την κατανόηση μας.
Για να τους χαιρόμαστε και να τους αντέχουμε!
Να μην τους φοβόμαστε και να  περιμένουμε να μας μιλήσουν!
Να δεχτούμε ότι δεν είναι πλέον μικρά παιδιά.
Να γνωρίζουμε ότι  βιώνουν τις σωματικές και τις ψυχικές τους δυσκολίες.
Υπάρχουν εντάσεις! Ας υπάρχουν, να τις δεχτούμε!
Ας υπάρχουν φωνές, ας τις αφήσουμε να ακουστούν!
Και μετά ας τις σκεφτούμε, ας τις κατανοήσουμε!
Ας μιλήσουν όμως, αυτό θα τους ανακουφίσει, αυτό θα τους σώσει!

Οι γονείς ας θυμηθούμε την δική μας εφηβεία!!!!! 
Ποιος δεν προβληματίστηκε, ποιός δεν στενοχωρήθηκε, κλεισμένος στο δωμάτιο του;
Ποιος δεν φαντάστηκε τον έρωτα, ποιος δεν είπε είμαι άσχημος, κοντός , ασήμαντος;
Ποιός δεν είπε: "αχ τι γονείς έχω", "δεν με καταλαβαίνουν", "κάνουν λάθη".
Πώς θα τα διορθώσω; Πώς θα δημιουργήσω τον εαυτό μου; Θα τα καταφέρω;

Για όλους αυτούς τους λόγους  εμείς οι ενήλικες γονείς και θεραπευτές έχουμε χρέος και ευθύνη να είμαστε κοντά τους, όχι ασφυκτικά  κοντά τους, όχι επάνω τους, επιτρέποντας τους να αναπνέουν, να ονειρεύονται, να νιώθουν αυτά που τους συμβαίνουν, υπολογίζοντας σοβαρά την μεγάλη διάρκεια αυτής της εποχής.

Ας οπλισθούμε με υπομονή, γνώση, και αληθινή κατανόηση, όλοι οι γονείς, ενωμένοι, ακόμα και οι χωρισμένοι.   
Γονείς και θεραπευτές ας πιστέψουμε οτι προσπαθούμε το σωστό και οι έφηβοι θα μπορέσουν να μας εμπιστευθούν.
Ας κάνουμε εμείς την αρχή. 
Ας αναγνωρίσουμε τις προσωπικές μας αδυναμίες και ας τους δείξουμε την εμπιστοσύνη μας!

Θα καμαρώνουμε για πάντα!!!!!!!

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Δεν πρέπει τα παιδιά να παρεμβαίνουν σε θέματα των μεγάλων.

     

Από μικρή ήθελα να κατανοώ τους ανθρώπους και να τους βοηθάω άμεσα. 
Παρακολουθούσα, άκουγα και αργότερα μιλούσα, παίρνοντας θέση σε θέματα της οικογένειας.

ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ.

Δεν πρέπει τα παιδιά να παρεμβαίνουν σε θέματα των μεγάλων.

Το έκανα τότε αυθόρμητα, χωρίς την παραμικρή ιδέα ότι η κάθε μου αντίδραση, ερώτηση, παρέμβαση, θα ήταν μια  υποστήριξη  προς τους γονείς μου, από εμένα την μικρότερη κόρη, ενάντια στη εξουσιαστική γιαγιά μου.

Το κόστος ήταν βαρύ, ψυχικό, για την ηλικία μου (δημοτικό), αλλά και σωματικό, γιατί νευρίαζα την γιαγιά και εκείνη με χτυπούσε.

Μάταια όλα. Έμαθα, μεγάλη πλέον, κατά την διάρκεια της ψυχανάλυσης μου στο Παρίσι ότι ένα παιδί ποτέ δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε θέματα των ενηλίκων.

Είναι ανεπίτρεπτο όσο και αν το παιδί φαίνεται δυνατό, έξυπνο ή πρόθυμο, και θέλει από αγάπη να βοηθήσει τους γονείς του. Δεν είναι συνομήλικος τους. Είναι παιδί και είναι αδύνατον να επωμισθεί ή να μοιρασθεί ένα πρόβλημα ή μια δύσκολη κατάσταση των γονέων.

Γίνεται αυτό γονέας έχοντας την ευθύνη για τους γονείς του. Συμβαίνει σε πολλές οικογένειες με μεγάλα προβλήματα  και μη, καθώς και οικογένειες χωρισμένων.

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Ψυχικός πόνος

Ο ψυχικός πόνος, κρυμμένος στο ασυνείδητο, μας στέλνει συμπτώματα ως αναμνήσεις τραυματικών εμπειριών από την παιδική και εφηβική μας ζωή. Έτσι μας κυβερνάει, μας τυρρανάει, μας αρρωσταίνει. 

Η ψυχανάλυση, η πραγματική κατανόηση του ασυνείδητου, μας επιτρέπει να το κατανοήσουμε βαθύτερα, να πλησιάσουμε τις πηγές των προβλημάτων μας. 

Αρχικά, αντιμετωπίζουμε τα συμπτώματα, τα κατανοούμε, προσπαθούμε να δούμε την αρχή τους, ποια γεγονότα τα συνοδεύουν, ποια συναισθήματα συνυπάρχουν, και σε ποιες συνθήκες δημιουργούνται. Ψυχαναλυτικά έχει ενδιαφέρον ο θεραπευτής να καταλάβει και να ερμηνεύσει το λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκαν, δηλαδή τι κρύβουν, τι εμποδίζουν. Και έτσι σιγά σιγά να φτάσουμε στο βάθος της ψυχικής τους αιτίας.

Ο τρόπος είναι η αποδοχή του συμπτώματος και η απόφαση του ασθενούς να δεχθεί βοήθεια, ο ελεύθερος λόγος του και η εμπιστοσύνη προς το θεραπευτή του. Αυτά είναι απαραίτητα για μια σοβαρή θεραπευτική αντιμετώπιση και ισχύει για κάθε είδους δυσκολία ή σύμπτωμα, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Λίγα λόγια για μένα

Γεια σας.

        Ονομάζομαι Αναστασία Πιμπιλίδου. 

        Είμαι κλινική ψυχολόγος - ψυχαναλύτρια, με σπουδές και ψυχαναλυτική κατάρτιση στο Παρίσι.
        D.E.S.S. Πανεπιστήμιο Paris VII & D.E.A. Πανεπιστήμιο Paris VII - DIDEROT.

    Η κλινική μου κατάρτιση και εμπειρία, με ωθεί να δώσω αυτήν την πείρα σε γονείς, παιδιά, εφήβους και ενήλικες, ειδικούς και μη, γενικά σε όλους τους ανθρώπους οι οποίοι ενδιαφέρονται για την καλύτερη κατανόηση ψυχικών καταστάσεων.

    Σκοπός του ιστολογίου αυτού, είναι να ακουστεί η ψυχαναλυτική εμπειρία μου, να τη μοιραστώ με όλους, έχοντας την πεποίθηση ότι ακόμα και με αυτόν τον τρόπο μπορεί να επηρεάσει τη σκέψη και το συναίσθημα των άμεσα ή μη ενδιαφερόμενων.