Ο πρώτος μου ασθενής, επιστρέφοντας από το Παρίσι, ήταν ένα πολύ ζωηρό αγοράκι. Οι γονείς ταλαιπωρημένοι από τα έντονα γαστρεντερολογικά προβλήματα του Θ. τον κρατούσαν και οι δύο για να τον φέρουν για θεραπεία. Παρ' όλες τις δυσκολίες, γιατί φθάνοντας ο Θ. φώναζε ''θα τα γκρεμίσω όλα'', ήταν συνεπείς και συνεργάσιμοι και έφευγαν και οι τρεις τους ήρεμοι και χαμογελαστοί. Η θεραπεία, μία φορά την εβδομάδα, πήγε καλά και προς το τέλος, αφού τα σωματικά και ψυχικά του προβλήματα ξεπεράστηκαν, ο Θ. ήρθε μια μέρα χαρούμενος και μου είπε το εξής.
"Κυρία Αναστασία, θέλω να ξεβαπτισθώ!"
Του λέω ''αυτό που θέλεις δεν μπορεί να γίνει! Πες μου όμως, γιατί το θέλεις;''
''Θέλω να ξεβαπτισθώ σου λέω'', μου επανέλαβε με επιμονή και αποφασιστικότητα!
Μας εξήγησε τον λόγο. Δεν ήθελε να έχει το όνομα του παππού. Ο παππούς ήταν καλός, η γιαγιά όμως τους ''έσκαγε'' όλους. Κατάλαβα ότι ήθελε να πονέσει την γιαγιά του. Εξήγησα την ερμηνεία μου στον ίδιο και στους γονείς και οι γονείς έδειξαν κατανόηση στον γιο τους και σε μένα. Είχαν υποφέρει όλοι τους πολύ και δέχτηκαν να τον βοηθήσουν. Αποφάσισε ο Θ., ότι θα προσπαθούσε για καιρό να ζητάει από τους συμμαθητές του και όλον τον γνωστό κόσμο να τον φωνάζουν με άλλο όνομα.
Το δέχτηκε και μας ανακοίνωσε ότι θα τον φωνάζουν από τώρα Δ. όπως τον Άγιο προστάτη της περιοχής τους, όνομα που είχαν ήδη δώσει, επίσης στην Βάπτιση του. Το κατόρθωσε.
Ήταν, ίσως, ένα χρήσιμο δεύτερο όνομα, η ύπαρξη του οποίου, ολοκλήρωσε την θεραπεία του και ανακούφισε τον ίδιο και τους γονείς του.
Για το όνομα έχω πολλά να πω. Η μοναδική ίσως φορά που ένα διπλό όνομα αποδείχθηκε σωτήριο.
Τις πιο πολλές φορές, το διπλό όνομα είναι "κάλυψη", "καμουφλάζ" μιας κατάστασης άλυτης, όπως στην ιστορία που ανέφερα. Ένα "όνομα δικαιολογίας"!
Ένα όνομα χρειάζεται το παιδί!
Είναι όχι μόνο δύσκολο, ένα παιδί να το φωνάζουμε ''Δημητρομανώλη", όπως πρόσφατα είχα ένα άλλο μικρό ασθενή, αλλά δεν φέρει τίποτα καλό στο παιδί, παρά διχασμό και ένταση στη ψυχή του!
Θα θέλατε, ίσως να μπορούσατε να με ρωτήσετε: "εσείς κυρία Πιμπιλίδου τι θα κάνατε;"
Εγώ έδωσα το όνομα του πεθερού!
Η ψυχαναλύτρια μου στο Παρίσι, η κυρία Feya Reggio, ελληνικής καταγωγής, μου έδωσε όλη τη γνώση της και με τίμησε βαπτίζοντας η ίδια το γιο μας.
Δεν ήταν δυνατόν να μη κάνω το σωστό.
Έλεγα, "κυρία Reggio, δεν με θέλουν, ας βάλουμε ένα ακόμα όνομα". "Όχι", μου έλεγε, "ένα". "Να ενωθούν οι οικογένειες".
Το ίδιο έλεγα και στον πατέρα μου, ίδια απάντηση, αν και ήταν απλός γεωργός. Είχε την ίδια άποψη με τη νονά - ψυχαναλύτρια. "Όχι", έλεγε και εκείνος. Μου έλεγε ότι το σωστό είναι να παίρνει το παιδί το όνομα του παππού, γιατί κάποιοι παππούδες που δεν είχαν ακούσει το όνομα τους, πέθαναν με αυτόν τον καημό.
Ορίστηκε η πρώτη ημερομηνία της Βάπτισης. Ο παππούς και η γιαγιά δεν θέλησαν να έρθουν.
Ορίστηκε άλλη. Το ίδιο. Τελικά δεν ήρθαν! Η Βάπτιση, ευτυχώς έγινε! Το παιδί είχε μεγαλώσει! Ήταν ήδη δύο ετών.
Το όνομα του πατέρα του άντρα μου ακούστηκε μόνον από το παιδί μας! Μερικούς μήνες μετά την Βάπτιση, το είπε το ίδιο το παιδί στον παππού, τηλεφωνικά, και δύο ημέρες μετά, ο παππούς πέθανε!
Χρόνια αργότερα έμαθα πόσο πολύ είχε χαρεί ο παππούς μας!
Μέχρι σήμερα, οι συγγενείς του παππού, μας δίνουν τις ευχές τους στη γιορτή του!
Τα προβλήματα δεν λύνονται με κακίες!
Όταν αγαπάμε ένα άντρα, ας κυριαρχεί ο έρωτας, η γενναιοδωρία της γυναίκας!
Έκανα το σωστό!
Προσωπικά νιώθω ικανοποιημένη και υπερήφανη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου